ให้ความรู้เกี่ยวกับงูพิษ

งูไวเปอร์สามารถฆ่าได้ แต่โปรตีนในพิษของพวกมันจะป้องกันการแพร่กระจายของเนื้องอกในหนูทดลอง และ 'ภาพบุคคล' ระดับโมเลกุลที่ขณะนี้อยู่ระหว่างการพัฒนาอาจอธิบายได้ว่าทำไม ตามรายงานของนักวิทยาศาสตร์จากมหาวิทยาลัยเดลาแวร์ในวารสาร Cardiology Today ฉบับที่ส่งทางไปรษณีย์เมื่อวันที่4ก.พ. . พิษจากงูพิษของ Macmahon (Eristocophis macmahoni)ที่พบในอัฟกานิสถานและปากีสถาน มีโปรตีน eristostatin ซึ่งขัดขวาง "การแพร่กระจาย" หรือการแพร่กระจายของเนื้องอกในหนูที่ฉีดเซลล์มะเร็ง แมรี่ แอนน์ แมคเลน ผู้ช่วยศาสตราจารย์ในภาควิชาเทคนิคการแพทย์ของ UD กล่าว แม้ว่าการศึกษาโครงสร้างของเอริสโตสแตตินในเบื้องต้นของเธอสามารถช่วยบริษัทยาพัฒนายาต้านมะเร็งได้ ผู้ทำงานร่วมกันของ McLane, Stefan Niewiarowski จากภาควิชาสรีรวิทยาของ Temple University Medical School และศูนย์วิจัยการเกิดลิ่มเลือดของ Sol Sherry กล่าว "ขั้นตอนต่อไป" McLane กล่าว "คือการหาให้แน่ชัดว่ามันคืออะไรเกี่ยวกับโครงสร้างของอีริสโตสแตตินที่ให้ความสามารถที่น่าตื่นเต้นนี้ในหนู" ด้วยเพื่อนร่วมงานของ UD Mary E. Miele ผู้ช่วยศาสตราจารย์ด้านเทคโนโลยีการแพทย์ McLane ยังวางแผนที่จะศึกษาผลกระทบของ eristostatin ต่อเซลล์มะเร็งผิวหนังในระยะแพร่กระจาย Eristostatin เป็นหนึ่งใน "สารสลายตัว" ของพิษจาก งูพิษ หลายชนิด ซึ่งเป็นโปรตีนที่มีปฏิสัมพันธ์กับตัวรับของเซลล์ที่เรียกว่า integrins McLane อธิบาย สารสลายตัวเป็น "ตัวยับยั้งการรวมตัวของเกล็ดเลือดและการเกาะตัวของเซลล์" ดังนั้นจึงป้องกันขั้นตอนแรกในการแข็งตัวของเลือด Niewiarowski กล่าวว่า เมื่อฉีดเข้าไปในกระแสเลือดของเหยื่อ การสลายตัวของพิษงูเขียวหางไหม้จะหยุดโปรตีนเหนียว ไฟบริโนเจน จากการจับกับเกล็ดเลือด ภารกิจระดับโลกเพื่อทำความเข้าใจการสลายตัวให้ดีขึ้น ซึ่งเปิดตัวในช่วงปลายทศวรรษ 1980 ส่งผลให้เกิดยาต้านเกล็ดเลือดที่มีจำหน่ายในท้องตลาด โดยอ้างอิงจาก "โครงสร้างสามมิติ" ของโปรตีนเหล่านี้ในรูปแบบสังเคราะห์" McLane กล่าว McLane และ Niewiarowski ได้เห็นการต่อต้านเนื้องอกของ eristostatin เป็นครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อน ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของโครงการที่กำกับโดยนักวิจัยชาวแคนาดา Vincent L. Morris แห่งมหาวิทยาลัย Western Ontario เซลล์เมลาโนมาถูกฉีดเข้าไปในหนูที่ไวต่อมะเร็ง ซึ่งบางตัวได้รับอีริสโตสแตตินด้วย สิบเอ็ดวันต่อมา อีริสโตสแตตินได้ลดจำนวนเฉลี่ยของเนื้องอกตับอย่างชัดเจน จาก 14.4 ในหนูที่ไม่มีการป้องกันเหลือ 0.6 ภายในประชากรที่ได้รับการรักษา นักวิจัยรายงานใน Experimental Cell Research (เล่มที่ 219 หน้า 571-578,1995) ตั้งแต่นั้นมา การศึกษาทางอณูชีววิทยาระดับโมเลกุลอย่างต่อเนื่องของ McLane เกี่ยวกับอีริสโตสแตตินได้มุ่งเน้นไปที่ส่วนที่ยื่นออกมาของกรดอะมิโน ซึ่งก็คือวงจร RGD ที่ประกอบด้วยอาร์จินีน ไกลซีน และกรดแอสปาร์ติก ซึ่งเป็นที่ทราบกันดีว่ามีบทบาทสำคัญที่เชื่อมโยงกับอินทิกริน เพื่อเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับวงจร RGD McLane เปรียบเทียบเซริสโตสแตตินกับเอคสตาติน ซึ่งเป็นสารที่สลายตัวจากพิษของ Echis carinatus ซึ่งเป็นงูประเภทงูพิษอีกชนิดหนึ่งจากตะวันออกกลาง แม้ว่าลำดับกรดอะมิโนของโปรตีนทั้งสองจะเหมือนกันถึง 68 เปอร์เซ็นต์ McLane กล่าวว่า echistatin แสดงพฤติกรรมการจับที่แตกต่างกันอย่างชัดเจน ตัวอย่างเช่น เมื่อเปรียบเทียบกับอีริสโตสแตตินแล้ว เอคสตาตินมีประสิทธิภาพน้อยกว่ามากในการป้องกันไม่ให้ไฟบริโนเจนทำปฏิกิริยากับอินทิกริน และไม่สามารถป้องกันการแพร่กระจายของเซลล์มะเร็งผิวหนังได้ Echistatin ยังโต้ตอบกับตัวรับบนผนังหลอดเลือด ซึ่งเป็นกลอุบายที่ eristostatin ยังไม่เชี่ยวชาญ McLane อธิบายว่า "เราต้องการเรียนรู้ว่าความแตกต่างทางโครงสร้างช่วยให้อีคสตาตินมีความหลากหลาย มีผลผูกพันกับตัวรับจำนวนมากได้อย่างไร ในขณะที่อีริสโตสแตตินเลือกได้" เธอเปรียบเทียบโปรตีนทั้งสองอย่างไร อย่างแรก เธอควบคุมยีนที่มีรหัสสำหรับเอคสตาตินเพื่อสร้างการกลายพันธุ์ภายในลูป RGD ของเอคสตาติน จากนั้น เธอวางดีเอ็นเอที่เป็นผลลัพธ์ (กรดดีออกซีไรโบนิวคลีอิก) ในระบบการแสดงออกของแบคทีเรีย ด้วยเหตุนี้จึงบังคับให้แบคทีเรียสร้างโปรตีนงูที่เปลี่ยนแปลงไป เธอกล่าวว่าเป้าหมายคือการให้เอคสตาตินในบริเวณที่จับกับกรดอีริสโตสแตติน-โอนามิโนในแต่ละครั้ง สุดท้าย เธอทดสอบความสามารถของมิวแทนต์แต่ละตัวในการโต้ตอบกับตัวรับบนเกล็ดเลือด เพื่อระบุลำดับที่แน่นอนซึ่งสำคัญที่สุดในการห้าม ในไม่ช้า เธอจะทำการทดสอบแบบเดียวกันนี้โดยใช้ลิมโฟไซต์ ซึ่งเป็นเซลล์ที่ต่อสู้กับโรค และร่วมกับ Miele เธอจะเน้นว่าอีริสโตสแตตินสามารถหยุดการเติบโตของเซลล์มะเร็งได้หรือไม่ งานของ McLane ซึ่งได้รับทุนสนับสนุนจาก American Heart Association (AHA) จนถึงขณะนี้ชี้ให้เห็นว่าการกลายพันธุ์สามเท่าใน echistatin สามารถทำให้มันทำหน้าที่เหมือน eristostatin กับเกล็ดเลือดและเซลล์บุผนังหลอดเลือด กล่าวอีกนัยหนึ่ง เธอกล่าวว่า "จากกรดอะมิโน 13 ชนิดในลูป RGD ของเอคสตาติน ฉันสามารถเปลี่ยนได้ 3 ชนิดและทำให้มันทำงานเหมือนเอริสโตสแตติน" แม้ว่าเธอสงสัยว่าความสามารถของอีริสโตสแตตินในการหยุดการแพร่กระจายของเนื้องอกในหนูอาจถูกสื่อกลางโดยตัวรับอินทิกริน ซึ่งเซลล์มะเร็งมีความเหมือนกันกับเซลล์เม็ดเลือดขาว แต่กลไกที่แน่นอนยังคงเป็นปริศนาอยู่ในขณะนี้ "คำถามนี้ทำให้เราไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้ฉันมีรหัสยีนสำหรับอีริสโตสแตตินแล้ว และฉันก็มองโลกในแง่ดีว่าจะค้นพบคำตอบบางอย่าง" ด้วยการสนับสนุน AHA ในขณะเดียวกัน